The Sun - อาทิตย์สามสี

เมื่อถนน พระอาทิตย์ ครบสามสี
ความยินดี ปรีดา มาบรรจบ
กว่าจะตาม ถามเก็บได้ ให้ถ้วนครบ
ต้องประสบ ความลำบาก ยากหนักหนา

สีทองแดง สีทอง และสีเงิน
คราก่อนเมิน ผ่านไป ไม่เห็นค่า
เวลาผ่าน หาได้ยาก มากราคา
คิดตามหา ไม่ง่ายดาย ดังหมายปอง

ทั้งสามแผ่น คือถนน พระอาทิตย์
หลายท่านคิด ซื้อทำไม ปวดสมอง
ซื้อแผ่นเต็ม เอ็มพีสาม ตามครรลอง
แต่ผมหมาย ครองแผ่นแท้ แน่นอนเอย

The Sun

พระอาทิตย์ อาจอง ทรงพลัง
ให้มนุษย์ อยู่ยั้ง ยังชีพได้
ให้แสงแดด ให้พลัง ที่มากมาย
ให้อบอุ่น ให้ร่างกาย ได้ยืนยง

สี่คนร็อค ชาวไทยใช้ 'เดอะซัน'
เสกสร้างสรร ดนตรีสวย ด้วยประสงค์
ยกระดับ ไทยสากล ให้ดำรงค์
รวมเป็นวง เมทัลไทย ไว้จำเนียร

ชุดแรกสุด ก่อกำเนิด เกิด'เดอะซัน'
เพลงสุดมันส์ ปฐมพงศ์ บรรจงเขียน
จักรรินทร์ ดีดกีต้าร์ ระดับเซียน
พิทักษ์เนียน เลสเตอร์นุ่ม ลุ่มลึกกลอง


ชุดที่สอง 'เสือ สิงห์ กระทิง แรด'
ดุจเปลวแดด สาดแสง อาทิตย์ส่อง
เสียงกีต้าร์ เสียงร้อง เสียงเบสกลอง
สร้างทำนอง พริ้วไหว ไม่เปลี่ยนแปลง

ดีดกีต้าร์ ได้สำเนียง เสียงไพเราะ
กลุ่มโน๊ตเกาะ กอดกวัด สะบัดแสง
รักดูดดื่ม เสียวกระเส่า เร่าร้อนแรง
ถูกแสดง ผ่านคำร้อง พ้องสวยงาม

เพลงช้าหวาน สานอารมณ์ ได้กลมกล่อม
ครบถ้วนพร้อม แทรกคำสอน ป้อนคำถาม
เพลงเร็วเสริม เติมติด ให้คิดตาม
สิ่งเลวทราม สิ่งดีงาม ความสัมพันธ์

ชุดที่สามนาม 'ถนนพระอาทิตย์'
กลั่นความคิด สู่บทเพลง บรรเลงฝัน
'รัสปูติน' 'ดีที่สุดแล้ว' 'เฮ้ว'สุดมันส์
ส่ง 'เดอะซัน' ขึ้นทำเนียบ เทียบสากล

บ้างหยอกเย้า บ้างเศร้าโศก บ้างโยกหัว
กระหน่ำรัว กลองสนั่น เบสสนอง
กีต้าร์ดีด กรีดอารมณ์ สมทำนอง
เด่นเสียงร้อง เปี่ยมกำลัง ดังกังวาล

ประวัติศาสตร์ เพลงไทย ได้จารึก
ขยันฝึก ขยันซ้อม เป็นรากฐาน
เกิดฝีมือ เกิดบทเพลง เกิดตำนาน
ให้ลูกหลาน ได้สืบทอด ตลอดไป

อาม่า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในยามเช้า
ยกโทรศัพท์ขึ้นดูก็พบว่าเป็นสายจากน้องสาว พร้อมๆกับข่าวร้าย

อาม่าจากผมไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมา . . .

ทำไมชีวิตช่างโหดร้าย?
ทำไม อาม่าจากไปอย่างไม่มีโอกาสร่ำลา?
อาม่า ผู้ซึ่งใช้เวลาเกือบครึ่งชีวิต ทำบุญกุศล สวดมนต์ และเข้าวัด ต้องจากไปอย่างน่าใจหาย?

ผมและญาติพี่น้องต่างโศกเศร้ากับการตายของอาม่า
แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง การมีชีวิตอยู่อาจเป็นเรื่องที่น่าเศร้ากว่า

95ปีบนโลกใบนี้ของอาม่าได้สร้างชีวิตและความสุขกับตระกูล 'โอเจริญ'
ไว้มากมาย

ช่วงระยะเวลาสุดท้ายก่อนจากไป อาม่า ผู้ซึ่งไม่เคยเป็นโรคร้ายแรงใดๆ
เมื่อถึงเวลาโรยรา ก็โรยลงอย่างรวดเร็วด้วยอาการเส้นเลือดในสมองตีบและอัมพาต
อาม่า ไม่มีโอกาสได้พูดอีก หลังการรักษาอย่างใกล้ชิด

หลายเดือนในโรงพยาบาล อาม่าได้ต่อสู้กับโรคร้ายและวัยชราอย่างเงียบๆ
สิ่งที่อาม่าทำได้มีเพียงการจับมือ บีบมือ นับลูกประคำ และขยับตามอง

ผมเชื่อว่า โซ้ยเจ็ก หมอทางสมอง ลูกของอาม่าได้ดูแลอาม่าอย่างดีที่สุดแล้ว
และวันนี้...คงเป็นวันที่ผมและทุกๆคนต้องจากลากับอาม่าตามลิขิตเบื้องบน

ผมกลัว 'ความตาย'
ผมไม่ชอบมัน เพราะจินตนาการไปไม่ถึง
ผมกลัวมันเพราะไม่เคยรู้ และไม่มีโอกาสไปถึงจนกว่าจะ'ตาย'
ยิ่งไม่รู้ ก็ยิ่งกลัว แม้ว่าจะถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่า มันเป็นวงจรหนึ่งของธรรมชาติ

ผมไปถึงโรงพยาบาลหลังเที่ยงวัน และทำได้เพียงเข้ากอดร่างที่ไร้ชีวิตของอาม่าในห้องเก็บศพ
ผมพยายามจะคิดว่า 'ความตาย' เป็นการเปลี่ยนแปลงอีกบทหนึ่งของชีวิตที่ทุกคนต้องผ่าน
ไม่ว่าจะใช้ชีวิตในรูปแบบไหนมา สุดท้ายก็หนี 'ความตาย' ไม่พ้นเหมือนๆกัน
ชีวิต ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว และความตายมีอยู่เพื่อให้เราได้ตั้งสติ เตือนสติให้เราได้ใช้ชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพราะเราไม่รู้ว่า 'ความตาย' ของเราจะมาถึงเมื่อไหร่

แม้จะทำใจให้คิดได้ยากมากถึงมากที่สุด แต่ผมก็ต้องทำให้ได้ และต้องผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายนี้ไปให้ได้

รักอาม่ามากมากครับ . . . ผมเชื่อว่า อาม่า คงไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก
ผมจะตั้งใจทำความดี เพื่อที่จะได้ขึ้นไปพบกับอาม่าข้างบนนั้น
เมื่อถึงเวลาของผม . . .