อาม่า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในยามเช้า
ยกโทรศัพท์ขึ้นดูก็พบว่าเป็นสายจากน้องสาว พร้อมๆกับข่าวร้าย

อาม่าจากผมไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมา . . .

ทำไมชีวิตช่างโหดร้าย?
ทำไม อาม่าจากไปอย่างไม่มีโอกาสร่ำลา?
อาม่า ผู้ซึ่งใช้เวลาเกือบครึ่งชีวิต ทำบุญกุศล สวดมนต์ และเข้าวัด ต้องจากไปอย่างน่าใจหาย?

ผมและญาติพี่น้องต่างโศกเศร้ากับการตายของอาม่า
แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง การมีชีวิตอยู่อาจเป็นเรื่องที่น่าเศร้ากว่า

95ปีบนโลกใบนี้ของอาม่าได้สร้างชีวิตและความสุขกับตระกูล 'โอเจริญ'
ไว้มากมาย

ช่วงระยะเวลาสุดท้ายก่อนจากไป อาม่า ผู้ซึ่งไม่เคยเป็นโรคร้ายแรงใดๆ
เมื่อถึงเวลาโรยรา ก็โรยลงอย่างรวดเร็วด้วยอาการเส้นเลือดในสมองตีบและอัมพาต
อาม่า ไม่มีโอกาสได้พูดอีก หลังการรักษาอย่างใกล้ชิด

หลายเดือนในโรงพยาบาล อาม่าได้ต่อสู้กับโรคร้ายและวัยชราอย่างเงียบๆ
สิ่งที่อาม่าทำได้มีเพียงการจับมือ บีบมือ นับลูกประคำ และขยับตามอง

ผมเชื่อว่า โซ้ยเจ็ก หมอทางสมอง ลูกของอาม่าได้ดูแลอาม่าอย่างดีที่สุดแล้ว
และวันนี้...คงเป็นวันที่ผมและทุกๆคนต้องจากลากับอาม่าตามลิขิตเบื้องบน

ผมกลัว 'ความตาย'
ผมไม่ชอบมัน เพราะจินตนาการไปไม่ถึง
ผมกลัวมันเพราะไม่เคยรู้ และไม่มีโอกาสไปถึงจนกว่าจะ'ตาย'
ยิ่งไม่รู้ ก็ยิ่งกลัว แม้ว่าจะถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่า มันเป็นวงจรหนึ่งของธรรมชาติ

ผมไปถึงโรงพยาบาลหลังเที่ยงวัน และทำได้เพียงเข้ากอดร่างที่ไร้ชีวิตของอาม่าในห้องเก็บศพ
ผมพยายามจะคิดว่า 'ความตาย' เป็นการเปลี่ยนแปลงอีกบทหนึ่งของชีวิตที่ทุกคนต้องผ่าน
ไม่ว่าจะใช้ชีวิตในรูปแบบไหนมา สุดท้ายก็หนี 'ความตาย' ไม่พ้นเหมือนๆกัน
ชีวิต ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว และความตายมีอยู่เพื่อให้เราได้ตั้งสติ เตือนสติให้เราได้ใช้ชีวิตในปัจจุบันให้ดีที่สุด
เพราะเราไม่รู้ว่า 'ความตาย' ของเราจะมาถึงเมื่อไหร่

แม้จะทำใจให้คิดได้ยากมากถึงมากที่สุด แต่ผมก็ต้องทำให้ได้ และต้องผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายนี้ไปให้ได้

รักอาม่ามากมากครับ . . . ผมเชื่อว่า อาม่า คงไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก
ผมจะตั้งใจทำความดี เพื่อที่จะได้ขึ้นไปพบกับอาม่าข้างบนนั้น
เมื่อถึงเวลาของผม . . .