ขับรถผ่านอโศกทีไร ใจต้องคิดถึงบรรยากาศของโรงเรียนและภาพจำในสมองทุกครั้งไป
ว่าจะ ว่าจะ . . . แวะเข้าไปดู ไปเยี่ยมชม ไปเห็นการเปลี่ยนแปลง หลายต่อหลายครั้ง
แต่ก็เป็นเพียงแค่ความตั้งใจเท่านั้น . . .
ผ่านไปอโศกอีกครั้งเมื่อวานซืน ความรู้สึกและความตั้งใจเดิมๆปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจ
ด้วยความคิดถึงที่ไม่อยากให้มันเป็นเพียงความตั้งใจอีกต่อไป จึงตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าซอยไปอย่างไม่ลังเล
13 ปีของชีวิตที่เคยมาเรียน มาเล่น มาเติบโตที่นี่ . . .
ภาพเหตุการณ์เหล่านั้น มันเนิ่นนานและฝังลึกลงในความทรงจำที่ไม่มีทางและไม่มีวันจะลบเลือน
20 กว่าปีที่ผ่านไป . . . space หรือ ที่ว่างในเชิงของสถาปัตยกรรมและภูมิสถาปัตยกรรมเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างมาก อาคารใหม่และอาคารเก่าที่ต่อเติม ดัดแปลง ยืนเคียงคู่เป็นเพื่อนกันไป...เป็นภาพที่ไม่คุ้นตา
ถนนเส้นเดิมกับลานกว้างและที่จอดรถใต้ดินที่ไม่เคยมีในสมัยก่อน สร้างความตื่นเต้นของการมาเยือนได้ไม่น้อย
โรงอาหารที่เคยฝากท้องไว้หลายเช้า ข้าวหมูทอดและไข่พะโล้ ข้าวหมูแดง และก๋วยเตี๋ยวหมูที่คุ้นลิ้น ถูกย้ายไปอยู่อาคารใหม่ใกล้ๆกัน เหลือไว้เพียงแต่โต๊ะและที่ว่างของอาคารเก่าที่รอวันเปลี่ยนแปลงเท่านั้น
หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ไม่ธรรมดาสำหรับผม ผู้ซึ่งเห็นภาพเก่าๆของตัวเองซ้อนทับอยู่ในบรรยากาศใหม่ๆเบื้องหน้า
มุมนั้นที่เคยนั่ง
ตึกนั้นที่เคยขึ้น
ซอยนั้นที่เคยเดิน
ร้านนั้นที่เคยกิน
ภาพเก่าๆต่างพากันปรากฏขึ้นในห้วงคิดคำนึง
ในโลกของวิทยาศาสตร์ เวลา เดินทางไปในทิศทางเดียว เหมือนลูกศรที่พุ่งไป
แต่เวลาในห้วงคิดคำนึงของมนุษย์นั้น หลั่งไหลไปดั่งสายน้ำ มันไม่ได้มีทิศทางเดียว
อาจแตกแขนงไปสองสาย สามสาย หรือไหลเวียนกลับมาบรรจบกันที่จุดเดิมได้
เราอาจย้อนเวลา เดินทางกลับไปในอดีตไม่ได้ ทางกายภาพ
แต่เราสามารถย้อนกลับไปได้ ด้วยจินตนาการ ด้วยความทรงจำ ในห้วงคิดคำนึง ที่ก่อให้เกิดจินตภาพ
การกลับมาเยือนโรงเรียนในครั้งนี้ สร้างรอยยิ้ม สร้างความสุขใจ ให้ผมได้มากกว่าที่เคยคิดไว้
