สิ่งไร้ชีวิตที่มีชีวิต

สมัยเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ตอนเด็กๆ เรื่องพื้นฐานที่ถูกกล่าวถึงในบทเรียนมากเป็นอันดับต้นๆคือเรื่อง "สิ่งมีชีวิตกับสิ่งไม่มีชีวิต"

โดย criteria ในการแบ่งอย่างง่ายๆคือดูจากการหายใจ

หมู หมา ลา เป็ด ป้าแช่ม ลุงย้อย โซ้ยโกว

เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตเพราะมีการหายใจ

เช่นกัน hotmail รถยนต์ blogspot โทรศัพท์ ไม้ขีดไฟ รองเท้าแตะ

ก็เรียกว่าเป็นสิ่งไม่มีชีวิตเพราะไม่ต้องหายใจ

แต่เมื่อโตขึ้นและสนใจศิลปะ . . . ผมก็เริ่มรู้สึกว่า

นอกจากเหตุผลทางวิทยาศาสตร์แล้ว

มนุษย์ยังแยกความแตกต่างของ "สิ่งมีชีวิตกับสิ่งไม่มีชีวิต"

ด้วยอารมณ์ความรู้สึกอีกด้วย

เมื่อเกณฑ์ในการมองเปิดกว้างขึ้น

แต่ละคนก็เติมสีสันในการแยกแยะความแตกต่าง

ไปตามมุมมอง ตามประสบการณ์ ซึ่งเป็นการมองที่อยู่นอกเหนือ

หลักและเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์

มองอย่างนี้แล้วทำให้เห็นชีวิตในสิ่งไม่มีชีวิตรอบๆตัว

โดยเฉพาะสิ่งไม่มีชีวิตที่เรามีความผูกพันธ์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

และไอ้ความรู้สึกถึงความมีชีวิตอะไรบางอย่างนี่ล่ะ ที่ทำให้ผมบันทึกภาพแผ่นไร้ชีวิตนี้ไว้

เพราะผม . . . เห็นชีวิตของผมในนั้น

1 คัน

2 ทะเบียน

1 ประเทศ

2 ฝั่ง(East and West coast)

3 เมือง (Savannah, Santa Monica, Venice)

1 โรงเรียน

1 สตูดิโอ

4 ปี