O-Ho Katsu

ช่วงนี้ ผมมีโอกาสได้ทานอาหารแบบปิ้งย่างบ่อยครั้ง
โดยเฉพาะร้านในแบบ All you can eat ที่กระตุ้นต่อมตะกละได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แทบทุกครั้งที่เข้าไปทาน ผมมักจดจ่อกับการทานอาหารให้ได้ปริมาณที่มาก เนื่องด้วยความตะกละ กลัวไม่คุ้ม กลัวขาดทุน กับราคาที่ต้องจ่ายออกไป . . . จึงไม่มีครั้งไหนเลยที่มีโอกาสได้ถ่ายรูป และบันทึกลง blog เก็บไว้ในความทรงจำ

บุฟเฟ่ต์ ปิ้งย่างในแบบ Korea ที่มีมากมายหลายระดับ หลายราคา ทั่วกรุงเทพฯเวลานี้ ที่ไหนดี ได้รับคำชม คำแนะนำ สบโอกาสเป็นต้องได้ไปลองชิม

หนึ่งในร้านที่ผมได้ไปเป็นลูกค้ามา และมีโอกาสได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก คือร้าน O-Ho Katsu ซึ่งตั้งอยู่ในย่าน shopping ที่พลุกพล่านที่สุดในกรุงเทพฯนั่นก็คือ สยามแสควร์ นั่นเอง

เห็นราคาไม่สูงมากเกินไป (400 baht) และคำโปรยที่ว่า
'คุ้มจริง อร่อยชัวร์ หัวไม่เหม็น'
ก็สนใจและได้เข้าไปทดลองในที่สุด

อาจเป็นเพราะร้านพึ่งจะเริ่มเปิดได้ไม่นาน ภายในร้านจึงสะอาดสะอ้านดี
ลูกค้ายังมีไม่มากนัก ส่งผลให้พื้นที่ร้านขนาดเพียงห้องแถวห้องเดียวที่แม้จะเล็กแต่ไม่รู้สึกอึดอัด

ผมเริ่มต้นกับการปรุงน้ำจิ้ม ด้วยการผสมพริก กระเทียมสด และมะนาวเข้ากับซ้อส
ตามด้วยการรับประทานเกี๊ยวซ่า, ผักสด และซุปเต้าหู้เรียกน้ำย่อย
ซึ่งทำให้พอรู้ได้ว่า ร้านนี้พิถีพิถันกับความสดสะอาดของอาหารอย่างพอเหมาะพอดี

แล้วอาหารจานหลักที่ผมรอคอย 'เนื้อลายย่าง' และเนื้อชนิดอื่นๆเช่น หมู ปลา ไก่ ก็ทยอยตามมาให้ปิ้ง ให้ย่าง ตามแบบ ตามสไตล์ที่เราถนัด

สลัดเกาหลี,
ข้าวผัดกิมจิ ราดหน้าด้วยไก่ผัด,
ข้าวผัดกระเทียมหนานุ่ม,
กิมจิ รสจัดจ้าน
และเกี๊ยวซ่า พอดีคำ
. . . แซมอาหารจานหลักอย่างเนื้อย่างไว้ได้อย่างกลมกล่อม

ตบท้ายด้วย ถั่วแดงเย็น และเครื่องดื่มน้ำดำที่คุ้นเคยก็เป็นอันเสร็จสิ้นมื้ออาหารไปอย่างครบถ้วน สวยงาม และพอดี

ครั้งนี้ผมไม่ 'อิ่มเกิน' เหมือนทุกครั้ง
ไม่ใช่ว่าอาหารไม่อร่อย
แต่ผมพยายามสอนตัวเองถึงความ 'พอดี'

จะว่าไปแล้ว . . .
ชีวิตคนเราก็เหมือน เนื้อย่าง . . .
ต้องดูแล ประคับประคอง พลิกแพลง
ให้ได้ความร้อนอย่างสม่ำเสมอ เพื่อไม่ให้สุกเฉพาะส่วน
ไม่ดิบและไม่สุกเกินไป ไม่ใช้ชีวิตรวดเร็ว เร่งรีบ แต่ก็ไม่เนิบนาบ

ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า นุ่มนวล ไม่แข็ง แห้งกระด้าง
ใช้ทุกๆวินาทีที่มีให้มีความหมาย
เพราะเวลาของเรานั้นมีจำกัด
และไม่อาจเติมได้อีกเรื่อยๆเหมือนอาหารบุฟเฟ่ต์

เราจึงต้องปรุงชีวิตของเราให้ 'อร่อย'
ให้ 'ถูกปาก' เรามากที่สุด ก่อนชีวิตจะ 'อิ่ม' แล้วจากไป . . .